CAHİLLİK OKUMAMAKLA OLMUYOR
Cahillik bence birçok kişinin düşüncesinin aksine okumamak değildir. Okuduğu, bildiği halde okuduklarının, bildiklerinin tam tersi şekilde davranmaktır. Cahillik, aynı zamanda bilmediği halde biliyormuş davranmaktır da aslında. İnsan okuyamayabilir, şartları bunu gerektirmiş olabilir. Ama hayat zaten sadece okumakla öğrenilmiyor. Hayat, tecrüibelerin, hataların toplamıdır ve bunlardan ders çıkarabilmektir bence. Nerede, nasıl davranabileceğini bilen, öğrenen ve bunu hayatında uygulayabilen insan kendini yetiştirebilmiş insandır.
Cahil insanlar, her şeyin en doğrusunu onlar bilirler, karşıt bir görüşlere tahammülleri yoktur, okuduğunu sorgulamazlar, kibarlıkları, vefayı ‘zayıflık’ olarak görürler, kusursuz olduklarına inanırlar, az düşünüp çok konuşurlar, bilmeseler de konuşurlar, menfaatleri herşeyden önemlidir, bir konunun uzmanına göre daha özgüvenli konuşurlar. Oysa ki kibar ve nazik olmak bir görgü kuralıdır. Konuşmadan önce düşünmek sorunları, problemleri daha kolay çözebilir. Bilen insan bilmediklerini bilir, öğrenir, ona göre davranır. Farklı bir görüşü dinlemek veya öğrenmek için açık olmak, kişinin öğrenme ve gelişme potansiyelini artırır, bakış açısını genişletir. Bir kişinin kendi cahilliğini kabul etmemesinin nedeni, kendi benlik saygısı ve güvenliklerini korumak için kendilerini savunmalarıdır. Zeki insanlar, her zaman yeteneklerini hafife almaya eğilimlidirler çünkü bilmedikleri şeylerin olduğunun da farkındadırlar.
