Sessiz Kalan Yerde

Bir mekânda bulunan nesneler, basit varlıkların çok ötesinde anlam taşır. Masanın üzerindeki açılmamış defter, yazılmayı bekleyen sözcüklerin, ifade edilmemiş minnetin simgesidir. Yanındaki sandalye, sessizce çekildiğinde bile mekâna duyulan saygıyı, geçmişin ağırlığını yansıtır. Gıcırdamayan bu hareket, vefanın bir göstergesidir

Aralık kalan kapıdan içeri dolan rüzgâr, zamanın taşıdığı anıları ve kokuları beraberinde getirir. Bu rüzgâr, mekânda yaşamışların izlerini sürerken, yeni ayak sesleri duvarlarda yankılanır. Fakat bu yeni seslerin içinde bile, geçmişin sessiz dokunuşları ve hatıraları hala yaşar; kim bilir hangi eller dokunmuştu o tahta yüzeye, hangi yüzler susturmadan zili çalmıştı.

Gölgeler bazen uzar; bu, oradan çekilenlerin ardından bırakılan sessiz vedadır. Zaman ise tüm bu anıları, duyguları ve sessizlikleri saklar. Adını anmadan, sessizce ve doğru bir şekilde anlatır olan biteni.

Mekânın gerçek anlamı, fiziksel varlıkların çok ötesinde, içinde biriken anılar, sessizlikler ve vefa duygusudur. Çünkü asıl iz bırakan, görünmeyen ama hissedilen duygulardır. Orada kalanlar, zamanın ve yaşanmışlığın en değerli tanıklarıdır.Gerçek emek, sessizdir. Ve gerçek sevgi, zamanla anlaşılır.